Kechasi uy jimjit. Uy ichida chiroq o‘chgan, lekin qaynota Yo‘ldosh hali uxlamagan edi. Yonidagi xonada kelini — hijobli, sokin, tarbiyasi butun, iboli Mavluda — yotar edi. Ammo uning ko‘zlarida nimadir porlardi. Bu nigohlar bir necha oylar davomida Yo‘ldoshga tinchlik bermay kelayotgan, yuragida begona, aralash hislarni uyg‘otgan.

Mavluda eridan uzoqda edi. Moskvadagi ishidan xat-xabar kam kelardi. Qaynota bilan bir tomda yashash unga avvaliga noqulay tuyulgan, ammo vaqt o‘tgan sayin Yo‘ldoshning salobati, sukutli nigohlari unga g‘alati ta’sir qila boshlagan.

Bir kecha hammomdan chiqqanida faqat yupqa xalatga o‘ralgan edi. Hijobni esa hali bog‘lamagan. Sochi ho‘l, yelkalariga siljigan. Tasodifan Yo‘ldosh uni ko‘rib qoldi. Nigohlar to‘qnashdi. Mavluda bosh egdi.

– Kechirasiz, qaynota… – deb pichirladi.

Yo‘ldosh chuqur nafas oldi.

– Sovuq urib qolmasin...

Shu holatlar har safar takrorlandi. Har gal ko‘proq. Har gal chuqurroq. Nigohlar uzunroq, yuraklar tezroq urar edi.


---

2-qism: Hijob Ortidagi Yurak

Tong saharlab kirib kelgandi. Mavluda uyg‘onib, yotoqda jim yotdi. Yuragi kechagi ehtirosni, ularni birlashtirgan tungi lablarni, titroq harakatlarni eslab qizir edi. Endi har gal qaynotasining harakati, har bir “qizim” degani yuragiga chuqur kirib borardi.

Bir kuni u xonani tozalab yurdi. Hijob ustida faqat yupqa kofta. Egilib yurardi. Yo‘ldosh kirib qoldi. Nigohlari Mavludaning orqa beliga tushdi. To‘xtab qoldi.

– Sizni kecha unutolmadim, – dedi Mavluda sekin.

Yo‘ldosh yaqinladi, peshonasi uning peshonasiga tegdi. Hijob tugmalari yechildi. Sochlar to‘kildi. Lablar bo‘yinga tegdi. Nafaslar to‘qnashdi. Xalat yechildi. Oq ichki kiyim ichida ayol ochildi.

Yo‘ldosh lablari bilan uni silab, sekin ichkariga kirdi. Mavluda qichqirmaslik uchun labini tishladi. Ammo yuragi uni ochib yuborgan edi. Ular harakat qila boshladi – sekin, chuqur, issiq, jim. Yana bir tun – ehtirosli, hatto so‘zsiz tushunarli tun.


---

3-qism: Tunda Ochilgan Ayol

Bu kecha havo ham sukunatga to‘la edi. Mavluda hijobsiz, oppoq atlas ko‘ylakda, orqasi ochiq holatda Yo‘ldoshning xonasiga kirdi.

– Men uxlay olmadim…

Yo‘ldosh unga qarab, sekincha ko‘ylagini yechdi. Ko‘kraklari ochildi. Yaltiroq tanasi erkakni o‘ziga tortdi. U engashib, har bir qismni o‘pdi. Ularning harakatlari asta kuchaydi. Mavluda oyoqlarini ochdi, ko‘zlarini yumdi.

Ular to‘liq birlashdi. Nafaslar birlashdi. Issiqlik, ter, ohanglar xonani to‘ldirdi. Bu tun — nafaqat tanalarning, balki ruhlarning ham birlashgan kechasi bo‘ldi.


---

Ertasi tongda, Mavluda yana hijob taqdi. Ammo u endi o‘sha ayol emas edi. Ichida uyg‘ongan ehtirosli ayol bor edi.


---

4-qism: Yurakda Uyg‘ongan Bola

Oradan oylar o‘tdi. Mavluda o‘zini boshqacha his qila boshladi. Ko‘ngli ayniydi, yuragi o‘ynardi. Shubhalandi. Nihoyat, tasdiqlandi: homilador edi.

Bu bola eridan emas. Bu bola — Yo‘ldoshdan edi.

U bu gapni Yo‘ldoshga yotgancha pichirladi.

– Ichimda sizdan narsa bor…

Yo‘ldosh jim turdi. So‘ng qo‘lini uning qorniga qo‘ydi. – Endi bu bola bizniki.

Ular birga bo‘lishda davom etdi. Har safar ehtiroslari yanada chuqurlashdi. Ammo bu sir yashirin qola olmadi. Qaynana, keyin esa er — Shuhrat sezib qoldi.

– Bu bola mendan emas… to‘g‘rimi?

Mavluda ko‘z yosh bilan javob berdi: – To‘g‘ri. Ammo yuragimdan.

Shuhrat uydan ketdi. Yo‘ldosh esa Mavludani olib chiqdi — ularni endi hech narsa tutib turolmas edi.


---

5-qism (Yakun): Oxirgi Tun, Oxirgi Tanish

Mehmonxonada oxirgi kecha edi. Mavluda oppoq ko‘ylakda, hijobsiz, yana Yo‘ldosh qarshisida turardi.

– Bu bizning oxirgi kechamiz bo‘lsa ham, men seni ayol qilib tugataman, – dedi Yo‘ldosh.

U tanasini o‘pdi, siladi, so‘rdi. Mavluda ochildi. Ko‘zlari yumildi. Oyoqlari keng ochildi. Nafaslar urildi. Ichida ulg‘ayib borayotgan farzand bor edi, ammo u hanuz tanasi bilan erkagini istardi.

Soatlar davomida ular bir-biriga kirib bordi. Oxirigacha. Nafaqat jismoniy, balki ichki portlash bilan.


---

Ertasi tongda Mavluda uyg‘onganda, yonida Yo‘ldosh yo‘q edi.