Hikoyani oʻqiyotganlar fikr ham bildirib ketinglar, yoqsa hursandman yoqmasa uzr Shamol derazalarni sekin silkitardi. Ustaxonada jaz musiqasi fon sifatida ohang solardi. Nigora Iskandarning rasm chizayotganini tomosha qilardi — unga qiziq narsa shuki, bu odam bir vaqtning o‘zida ham jiddiy, ham beg‘ubor edi. Nigora unda o‘zini topgandek bo‘lardi. Iskandar chizishni tugatdi, cho‘tka qo‘lidan sirg‘alib tushdi. U Nigora tomon yurdi. Uning nigohi teran, og‘ir, ammo mehrli edi. — Sen... hayotimda ko‘rgan eng go‘zal tuyg‘usan, — dedi u past ovozda, asta Nigoraning yuziga qo‘l tekkizarkan. Bu teginishda nafaqat ishtiyoq, balki ehtiyotkorlik ham bor edi. Nigora hech narsa demadi. Faqat ko‘zlarini yumdi. U yuragida bitta signalni eshitardi — unga teg, uni his et... uni sev. Ularning lablari nihoyat bir-birini topdi. Birinchi bo‘sa... sokin, ammo chuqur. So‘ng... tezroq, ochiqroq. Ular bir-biriga g‘oyibona bog‘langan edi. Qo‘llar u yoqdan-bu yoqqa sirg‘alardi. Nigora Iskandarning ko‘ylagini yechdi. Unga hech qachon bunday yaqin bo‘lmagan, hech kimni shunday his qilmagan edi. Iskandar Nigoraning belini ohista quchdi, uni devorga ohang bilan tiradi. Nafaslar tezlashdi, yuraklar urishiga ko‘ngil bardosh berolmasdi. Bu oddiy yaqinlik emas edi — bu tuyg‘ularning og‘ir yuki, yig‘lab kuladigan ehtiros edi. Ular sekin, ammo tobora chuqurroq birga bo‘lishdi. Har bir nafasda, har bir ohangda ular bir-birlarini his qilardi. So‘zlar yo‘q edi. Faqat tana tili, yurakning yashirin tillari gapirardi. Yotoqda yotishganda, Nigora uning ko‘kragiga boshini qo‘ydi. — Bu kecha... men uchun hammasidan muhim, — dedi u shivirlab. Iskandar uning sochini silab jilmaydi: — Bu faqat boshlanishi, sevgilim...